مبارک باد

مبارک است آن کس که در ماه مبارک آمد.

پ.ن: چند دقیقه پیش پدر شدم!
*مکان: بیمارستان کسری.
*نمی دونم چی باید بنویسم.

یلدا

بیا که بی تو
هر روزمان
شب یلداست!
(محب)

سخن تازه!

سلام دوستان.
یک سال دیگر هم زنده ایم، خوشحالم از اینکه هستیم و نفس می کشیم.
این هم شعر:
هین سخن تازه بگو، تا دو جهان تازه شود
وارهد از حد جهان، بی حد و اندازه شود
خاک سیه بر سر او کز دم تو تازه نشد
یا همگی رنگ شود یا همه آوازه شود
خوش باشید.
التماس دعا.
محب

رهرو...

نمی دانم آغاز یک پایان است، یا پایان یک آغاز!
وای چه بی معنی و احمقانه گفتم.
مهم پایانی ست برای مسیری که آغاز نشد، مردانه تر بگویم.
مسیری بود که مردی می طلبید و من مردش نبود، لاف رهنوردی به خود می زدم هر چند در ابتدا نشسته بود و گاه گاه مسافرانی را می دیدم و به گذراندن مسیر فرا می خواندم، نمی دانم کسی رفت یا نرفت. اما از آنجا که خود رهرو نبودم، راهبر نیز نشدم که گفت تا راهرو نباشی که راهبر شوی!
بگذریم از این هذیان.
نزدیک به 7 سالی می شد که ابتدای مسیر نشسته بودم و فقط نظاره می کرد، حالا خسته از نظاره و نا امید از حرکت، نگاهم را به انتهای دره دوخته ام. دره ای که آگاهی دارم به کدامین ناکجا آباد می رود...
محب

چاه

از روزی که رفتی

دیگر کسی به فکر تنهایی چاه نبود!

(محب)

پاییز شب بی تو!

پاییز شب بی تو
درخت سرد می شود
و تو نیستی که دوست داشتن را با "من" صرف کنی!
(محب)

عاشورای بی تو!

امروز عاشورای سال 91.

ساعت 6:15 غروب.

از زمانی که یاد دارم عاشوراهایم کنار تو بوده و با تو و خانه ات معنی می شده. حالا. عاشورا هست و خانه ات هست و تو نیستی.

عجیب سکوتی ست اینجا. کسی نیامد جز خودمان. نبودنت را بیشتر از همه این ماههایی که رفتی فهمیدم.

حسین را از تو شناختم. کجایی؟ کجاست آن روضه های  شصت ساله ات؟ کجاست آن عزادرای و کجاست قرآنت؟

عاشورای امسال نشستم و نشستم و بیهوده نشستم. نبودی و نمی آمدی. بی وفایی نیست که من به سراغت نمی آیم. پای دل نمی رود چون دل باور ندارد که خانه ات عوض شده و برای همیشه از اینجا رفتی. رفتی به حدود صد قدم دورتر. از زیر سایه درخت های چنار به زیر سایه درختان کاج.

مادر درختان کاج انار نمی دهند.

اصلا پاییز ندارند.

مادر امسال برایم انار دانه نکردی عوضش دلم خونین تراز دل انار است.

این پاییز و همه پاییزها دلم با تمام انارهای باغ برای بهارهایی که دیگر نیستی بغض خونینش را فرومی خورد.

قیام بر علیه واقعیت ها

به نام خدا

قیام بر علیه واقعیت ها

سئوال مهم و بسیار مهم این است که آیا می توان بر علیه واقعیت ها قیام کرد؟ یا باید نشست و تنها منتظر حوداث کاملا واقعی ماند؟

حال اگر بحث میان مرگ و زندگی باشد چه؟ باز نیز باید واقعیت را پذیرفت؟

ایا انسان آنقدر اختیار ندارد که در برابر واقعیت برخیزد؟

منظور من از خیزش تغییر واقعیت نیست چون آن خود واقعیت دیگریست شاید تلخ تر از واقعیت اولیه بلکه منظور تنها نپذیرفتن آن است.

چه اجباریست که بسیاری از واقعیت های تلخ  را بپذیریم؟

ایا می توان خیال را جایگزین واقعیت کرد؟

بزرگان روشنگری و حتی بسیاری از مشاییان انگشت اتهام را به سوی من نشانه می روند و جنون _ که خود واقعیتی ست_ را نسبت می دهند.

باشد من مجنون. اما ......

اما حاضرم مچنون باشم اما آنقدر احمق نباشم که انتظار بکشم که رگبار واقعیات بکند بنیادم! البته که قدما به درسته می گفتند واقعیت تلخ است مثل ته خیار.

اگر درد داری و دردت دوایی ندارد آن درد را نپذیر.

شاید خنده دار به نظر آید اما امتحانش تنها نیاز به چند لحظه چشم بستن دارد...

چشمهایم را می بندم.

مادر زنده است، گوشه اتاقش قرآن می خواند.

خاله به سفر تبریز رفته است.

آقاجون در خانه است.

صفحه کلید کامپیوتر من خیس نیست.

...

گاهی دلم برای خودم تنگ می شود!

هر سال این ماه مبارک می فهم چقدر از خودم دور شدم...
چقدر ازخانه ملکوتی پدر دور شدم...
در سرزمین مصریان..
تنها و بدون جامه ای راستین.
هر سال این ماه
مرا گویی چرایی؟
من چه دانم پدر...
تو دانی و خاموشی...
من به مصر مانده ام.
پدر!
گاهی دلم برای خودم تنگ می شود
گاهی به آسمان می نگرم..
اما هنوز در مصرم...
محب
(در نگاه به سرود جامه فخر یا سرود مرواید نوشته شده در قرن دوم میلادی به زبان سریانی. بنگرید به ارزش میراث صوفیه. عبدالحسین زرین کوب)

بدترین شعرمن!

وقتی به جای ساز سه تار

تنهای صدای دلخواه

 صدای ساعت است...

وقتی که انتظار

لبخند مرگ به لبهای طاقت است

وقتی تأملات دکارتی، پرند محض

وقتی تمام شعر ها شکایت است

وقتی که وقت نیست زمان در سکون مرگ

وقتی وقوع واقعه بی نهایت است

وقتی که وقت حشو می شود به شعر من

وقتی که وقت، وق وق سگهای غارت است

وقتی که مولوی و سعدی گرفته دود

وقتی که زیر پل حافظ

یک فقیر

شاید نشسته به عادت است

وقتی که اوج آرزو یک چراغ زرد

آری که آرزو بهترین سعادت است

وقتی که وزن شعر تو از نو شدن گذشت

بشکن که کهنه شد

باشد.

ترق!

شکست...


(محب! بهمن ماه 89)